Kun je jezelf voorstellen aan het DGTL-publiek en inzicht geven in je artistieke reis en de thema's die je in je werk verkent?

Ik ben Sioe Jeng Tsao, ook bekend als SEEYOUSIOE, en ik ben een queer kunstenaar en activist van Chinese afkomst, geboren in Amsterdam.

Je werk verkent verschillende sociale thema's zoals LGBTQIA+ rechten, geestelijke gezondheid, feminisme, duurzaamheid, raciale rechtvaardigheid en gendergelijkheid. Kun je uitleggen waarom deze onderwerpen voor jou belangrijk zijn en hoe je gelooft dat kunst kan bijdragen aan deze discussies?

Deze sociale thema's zijn diep belangrijk voor mij omdat ze mijn eigen ervaringen en de uitdagingen die ik ben tegengekomen weerspiegelen. Door kunst te creëren rond deze onderwerpen kan ik mijn perspectieven delen en bijdragen aan een groter bewustzijn.

Hoe dient kunst als een katalysator om contemplatie en discussie over belangrijke sociale kwesties aan te moedigen?

Kunst heeft een unieke kracht om gesprekken op gang te brengen, percepties uit te dagen en actie te inspireren. Door deze onderwerpen aan te pakken via mijn kunstwerk, streef ik naar empathie, begrip en positieve verandering in de samenleving. Ik geloof dat kunst dient als een katalysator voor belangrijke discussies en uiteindelijk kan leiden tot een meer inclusieve en rechtvaardige wereld.

Je creatie voor de containerboog, getiteld EMPOWER, moedigt reflectie, aanmoediging en de viering van liefde aan. Wat inspireerde je om deze specifieke thema's in je kunstwerk aan te pakken?

De inspiratie achter mijn kunstwerk 'EMPOWER' komt voort uit het zien van het veranderende landschap van Amsterdam, met name voor de LGBTQIA+ gemeenschap. Van ooit een toevluchtsoord te zijn geweest, heb ik een verschuiving waargenomen waarbij velen binnen onze gemeenschap gemarginaliseerd en ongehoord zijn. 'EMPOWER' dient als een reactie op deze transformatie en streeft naar reflectie, aanmoediging en de viering van liefde. Het symboliseert een oproep tot actie voor eenheid en solidariteit binnen de LGBTQIA+ gemeenschap, waarbij wordt benadrukt dat we samen sterker staan. De containerboog fungeert als een toegangspoort tot een ruimte van kracht, acceptatie en steun, waar individuen uit diverse achtergronden troost en empowerment kunnen vinden.

Op welke manieren geloof je dat festivals een rol spelen in het bevorderen van dialoog en bewustwording rond deze kritische sociale onderwerpen?

Festivals dienen als krachtige platforms voor het bevorderen van dialoog en het vergroten van bewustzijn over kritische sociale onderwerpen. Ze kunnen diverse doelgroepen bij elkaar brengen en meeslepende ervaringen bieden via kunst, muziek en optredens, waardoor de reflectie en dialoog die we nodig hebben, worden aangemoedigd. Door samen te werken met lokale activisten, kunstenaars en organisaties kunnen festivals hun impact vergroten door deelnemers te verbinden met meer middelen voor verdere betrokkenheid. Ik geloof dat festivals, net als kunst, kunnen dienen als katalysatoren voor het op gang brengen van gesprekken en het bevorderen van positieve sociale verandering.

En wat betekent het voor jou om dit stuk te tonen in de context van de openbare ruimte van NDSM, buiten het specifieke festivalpubliek?

Het tentoonstellen van dit kunstwerk in een openbare ruimte vergroot de impact buiten het festivalpubliek, waardoor het een symbool wordt van empowerment en zichtbaarheid voor de LGBTQIA+ gemeenschap en daarbuiten. Het wordt een verklaring van inclusie en acceptatie, waarbij individuen uit diverse achtergronden worden uitgenodigd om zich te verbinden met de boodschap van solidariteit en liefde. ‘EMPOWER’ vergroot zijn vermogen om gesprekken op gang te brengen, percepties uit te dagen en positieve sociale verandering op bredere schaal te inspireren.

Kun je inzichten geven in jouw creatieve proces? Hoe genereer je ideeën en in hoeverre beïnvloedt de omgeving of plaatsing van jouw kunst jouw werk?

Mijn creatieve proces is diep geworteld in mijn eigen realiteit als queer vrouw van kleur. Ik haal inspiratie uit mijn persoonlijke ervaringen, navigerend door verschillende sociale contexten en identiteiten. Daarnaast zoek ik actief naar diverse perspectieven door boeken te lezen, evenementen, workshops en panels bij te wonen van verschillende achtergronden. Deze blootstelling stelt me in staat om mijn begrip te verbreden en mee te leven met een scala aan ervaringen die mensen navigeren.

Welke emoties of reacties hoop je op te roepen bij kijkers wanneer zij EMPOWER ervaren?

Bij het ervaren van 'EMPOWER' streef ik ernaar dat kijkers niet alleen een gevoel van solidariteit en kracht binnen de LGBTQIA+ gemeenschap ervaren, maar ook pauzeren en erkennen dat queer liefde niet altijd vanzelfsprekend is. Door 'EMPOWER' te kaderen als een werkwoord, wil ik het actieve proces van empowerment en viering van liefde benadrukken. Ik hoop dat het kunstwerk gevoelens van aanmoediging, hoop en reflectie oproept, waarbij kijkers worden geïnspireerd om de betekenis van inclusiviteit en empathie te overwegen bij het pleiten voor sociale verandering.

In de loop naar 2021 gingen ontwerpers Sue Doeksen, die al sinds 2012 een studio heeft in de NDSM Loods en grafisch ontwerper Jord Noorbeek in opdracht van Stichting NDSM-werf aan de slag om de gastvrouw van de werf te vernieuwen. De reden om juist nu deze verandering van een icoon van de werf aan te gaan, is om te laten zien dat de werf verre van stil staat en een ode te geven aan alle toekomstige ogen die de boog voor het eerst gaan zien.

De containerboog heet elke bezoeker van de NDSM-werf welkom; van festivalganger tot bezoeker tot wandelaar. Helaas is het normaliter zo bruisende en levendige terrein afgelopen jaar een stuk rustiger gebleven dan andere jaren. Desalniettemin zien wij de toekomst vioolkleurig tegemoet, net als het frisse jasje van de containerboog, en leek dit ons een mooi moment om terug te blikken op alle verschillende verschijningen die de boog tot nu toe heeft aangenomen.

2018

De boog is geboren in 2018, toen het festival DGTL voor de editie van dat jaar iets nieuws wilde toevoegen aan het festivalterrein. In samenwerking met kunstenaars van de werf is de boog in eerste instantie ontstaan met een zwart uiterlijk met witte letters aan de kop-kant die DGTL spelden. Iedereen die het plezier heeft gehad om ooit DGTL te bezoeken weet dat dit evenement draait om ontdekking, inspiratie en verrassingen. Het festival typeert zich in zijn industriële sfeer en vrijgevochten karakter. Een podium voor zowel gesetteld artiest als beginnende DJ. Juist voor deze redenen was en is de boog een speciaal onderdeel van het festival.

Het betekent toch wel iets dat hij er nog staat en dat er iedere keer een ander beeld aan gegeven wordt

‍

Na dit succesvolle jaar van het festival is de boog om praktische redenen achtergebleven op de werf als relikwie: een herinnering aan de zoveelste geslaagde editie van DGTL. Maar in plaats van te vervallen in een ruïne ontpopte de boog zich als een hoofdrolspeler van de werf en begon ze haar eigen leven.

Na DGTL 2018 heeft bijna ieder festival of evenement op de werf de boog geadopteerd als onderdeel van het terrein en er een eigen sausje overheen gegooid. Soms een entree voor bezoekers, soms een omleiding in de looproute op het terrein of een triomfboog die op de hete dagen op de werf wat schaduw bood. Maar bovenal een plek waar veel dansjes gewaagd zijn door de jaren heen. Legend has it, dat als je je oor dicht genoeg tegen de boog legt, je de feestende mensen kunt horen! Mede hierdoor, maar ook door het wisselvallige Noord Amsterdamse weer lag de boog vaak ten grandslag aan een restauratieronde waar de actuele kleuren weer wat werden aangedikt. Zo ook in 2019 toen festival Drumcode hun evenement organiseerde op de Docklands (het plein tussen de twee loodsen) en een mooie gelegenheid voortbracht om de verflaag weer een keer te verversen.

De likjes verf die de boog ondertussen heeft gekregen zijn niet meer op één hand te tellen. Op de container mag namelijk ook graffiti gespoten worden, iets waar de onderste set containers vaak het canvas voor zijn. Naast dat de containerboog vaak is overgeschilderd heeft ze ook vaak tijdelijke gezichten gekend. Door middel van doeken, lichtprojecties of andere innovatieve ideeën gaven organisatoren van evenementen op de NDSM-werf een eigen draai aan de containerboog.

“Het betekent toch wel iets dat hij er nog staat en dat er iedere keer een ander beeld aan gegeven wordt”, verteld Petra Heck, curator bij Stichting NDSM-werf. “Het is zo’n opvallende verschijning op de werf, het is best bijzonder dat hij telkens weer mee kleurt met de tijd”. Een mooi voorbeeld van de icoon in volle glorie was, naast vele anderen, Elrow festival. Met als thema ‘Together we make magic happen’ is Elrow een festival van kleur, creativiteit en vooral heel veel gekkigheid. In 2018 streek het festival neer op de NDSM-werf en gebruikte de containerboog als eyecatcher op het terrein. Door het gebruik van emoji-acthige icoontjes, wederom een nieuw laagje verf en enorme opblaas dieren gaf de organisatie een eigen invulling aan de boog.

2021

Nu kleurt de boog zwart, blauw en wit. Geïnspireerd op de laatste woorden van Eberhard van der Laan aan de Amsterdammers – die vlak achter de boog een eigen portret geniet op de Docklands – ontstaan de woorden ‘Be kind’ in geometrische vormen op de boog. De tekst is zowel in vorm als kleur vermomd en onderdeel van een groter grafisch werk waardoor de boodschap niet gemakkelijk op het eerste oog te ontcijferen is. De achterkant lijkt een abstracte stralenkrans. De zijkanten geven de veelzijdigheid aan van de NDSM-werf: een uil die voor wijsheid en magie staat en een hofnar die het plezier en vermaak symboliseert. Deze nieuwe identiteit van de boog geeft een enigszins rustiger indruk vergeleken met de felle, schreeuwende graffiti kunstwerken op de rest van de Docklands. Maar misschien is dit precies wat het ontwerp zo passend maakt. De werf is een thuis voor experiment en contrast waar ook de iconische containerboog niet aan ontsnapt.

“Het gaat ook over de terugkomende vraag: wanneer behoort iets tot de publieke ruimte?” aldus Petra Heck. “De achterliggende gedachte van dit nieuwe ontwerp was ook om toe te voegen aan bekende rol van de boog. Tot nu toe is het voor veel mensen een festival baken geweest, met dit nieuwe jasje wordt hij misschien wat meer deel van de publieke ruimte. Hij verwelkomt iedereen die de werf bezoekt, niet alleen diegenen die komen met een kaartje voor een evenement.”

Waar de NDSM-werf normaal rond deze tijd zou buzzen met voorzichtige eerste muzikale klanken van het festivalseizoen of de eerste buiten-kraampjes van de IJ-hallen, is het nu nog afwachten wanneer en wat er grootschalig mogelijk gaat zijn op de werf. Met een beetje geluk kan de icoon van de werf dit jaar weer het benodigde aantal mensen verwelkomen. Zo is DGTL 2021 van het Paasweekend naar september verplaatst in de hoop na de zomer weer een volle bak te kunnen organiseren. Tot die tijd is de containerboog nog altijd de standvastige icoon van de werf, die iedereen welkom heet die een kijkje komt nemen en ons eraan herinnert een beetje aardig voor elkaar te zijn, zeker in deze tijd.

Benieuwd naar nog een kijkje in het proces van het bewerken van de boog? Ewa Scheifes (programmeur van Stichting NDSM-werf) en Petra Heck gingen tijdens de podcast NDSM X in gesprek met makers Sue en Jord over hoe je zo’n bekend object op de werf opnieuw vormgeeft. De link naar deze aflevering vind je hier:

‍

‍

2022

Karski (1974) en Beyond (1983) is een kunstenaarsduo uit Nederland. Ze hebben eenachtergrond in grafisch ontwerp en zijn zeerintensief betrokken bij de graffiti-scene. Hun werk staat bekend om het gebruik van originele en levendige kleurencombinaties. Het bevat realistische, grafische en abstracte elementen, vaak met een verrassende diepte en veel dynamiek. Voor Karski & Beyond is kunst een manier om je uit te drukken, en het maken van gigantische schilderingen, zoals deze op de containerboog, geeft hen het gevoel dat ze leven. “Als duo zoeken we graag de grenzen voor zoveel mogelijk contrast en diepte op.” In 2022 gaven ze een nieuwe jas aan de containerboog op de NDSM-werf. Met deze vrolijke kleuren werd de eerste editie van het festival na de covid-19-pandemie gevierd.

2024

In 2024 is de icoon van de werf weer aan de beurt voor een opfrisser. Stichting NDSM-werf en DGTL vroegen kunstenaar Sioe Jeng Tsao, ook wel bekend als SEEYOUSIOE (zij/hen) om een ontwerp te maken voor de containerboog op de Docklands genaamd EMPOWER. Dit kunstwerk roept op tot reflectie, aanmoediging en viering van liefde, en herinnert ons eraan dat we sterker zijn wanneer we samenwerken. De boog dient als een symbolische toegangspoort tot een ruimte van kracht, acceptatie en solidariteit binnen de LGBTQIA+-gemeenschap, waar individuen uit diverse achtergronden elkaar ondersteunen en verheffen. Het kunstwerk bevordert eenheid en samenwerking als essentiële instrumenten voor het bevorderen van onze gezamenlijke reis naar sociale verandering en inclusie.

We gingen met Sioe in gesprek over haar inspiratie voor dit werk op de containerboog van de NDSM-werf. Je leest het hele stuk hier.

Elsemarijn Bruys (1989, NL) is een beeldend kunstenaar met een sterke nieuwsgierigheid naar zintuiglijke waarneming. In haar hybride praktijk maakt ze afwisselend sculpturen en architecturale interventies, maar de ruimtelijke ervaring is altijd haar vertrekpunt. Ze werkt voornamelijk met inflatables en kinetische spiegels.

‍

Mijn achtergrond in de mode heeft mijn materiaal en sculpturale werk in grote mate beïnvloed.

‍

Elsemarijn, hoe zou je jezelf als kunstenaar omschrijven? Hoe ziet jouw praktijk eruit?

Rommelig 🙂

Haha check. Voor de tentoonstelling (Un)monumenting maak je een nieuw werk, genaamd Volume 20.0. Hoe zie je dit werk in de context van het thema (Un)monumenting?

Ik ben geïnteresseerd in hoe ruimte en materiaal elkaar beïnvloeden en het effect hiervan op de aanwezige architectuur. Met Volume 2.0 creëer ik een kubus van lucht die uit zijn voegen lijkt te barsten en vecht om ruimte. Gevangen tussen de pilaren en het plafond van de industriële loods lijkt de semi-doorzichtige inflatable tegelijkertijd de omgeving door te laten, als het zicht hierop te blokkeren. Het werk is onderdeel van mijn onderzoek naar hoe ruimte kan worden vervormd door een tijdelijke ingreep die de menselijke beweging beïnvloed. Daarnaast refereert Volume 2.0 naar de vraag wie en wat er ruimte mag innemen als er maar beperkte ruimte is en naar thema’s als veranderlijkheid en tijdelijkheid, die vaak de basis vormen mijn praktijk. Dit is in lijn met de thematiek van (Un)monumenting: wie mag er ruimte innemen in publieke ruimte? Wie mag zich gerepresenteerd voelen?

Om verder te gaan met het “vechten om ruimte”, de architectuur en het materiaal dat je kiest werken hierin samen. Volume 2.0 is te zien in de NDSM Loods, hoe verhoudt het zich tot specifiek deze plek?

Het werk zet zich lekker vast in de structuur van de NDSM Loods. Hierdoor ligt er nadruk op de gigantische schaal waarin je je begeeft als je de NDSM Loods binnenstapt. Tegelijkertijd is het object ook van een grote schaal, en vastgeklemd in de pilaren van de Underscate krijgt de ruimte een ander karakter. Als je om Volume 2.0 heen loopt, zie je de randen van het kussen tegen de pilaren van de NDSM Loods aan drukken, bijna alsof het gaat spatten. Het geeft een onheilspellend, maar ook een zacht gevoel. Het semi-doorzichtige materiaal draagt hier ook aan bij.

Ik stel veel vragen bij “het in nemen van” publieke ruimte.

‍

Je vertelde net dat tijdelijkheid en veranderlijkheid zijn terugkerende thema’s in je werk. Woorden die ook van toepassing zijn op NDSM; een plek vol projecten die bestaan in de tijdelijkheid, een plek van beweging. Kan je toelichten wat je interesseert aan deze thema’s?

De inflatables die ik maak bestaan alleen bij gratie van het gegeven lucht: een “materiaal” die zich altijd om ons heen begeeft zonder dat we het zien. Door een zak te vullen met dat materiaal neemt het object ineens ruimte in beslag. In die zin is mijn werk tijdelijk; het bestaat bij gratie van lucht.

Met de expositie (Un)monumenting willen we ook het gesprek over monumenten in het algemeen openbreken. Wat zijn je eigen ideeën over wat monumenten zouden moeten zijn en voor wie, of als ze er überhaupt wel zouden moeten zijn?

Ik stel veel vragen bij “het in nemen van” publieke ruimte. Ik begeef me graag op plekken waar zogenaamd iedereen zich begeeft zoals een station. Waar iedereen met een doel gebruik van maakt zonder al te veel inmenging van verschillen in cult en cultuur. Het zijn als het ware anonieme ruimtes. Ik hoop dat het op die plekken niet gaat over ruimte claimen, ik vind dat namelijk een ingewikkeld onderwerp. Van wie is de straat en welk monument mag daar met recht staan? Voor wei staat het er? Ik zie zelf veel sculpturen in de openbare ruimte als tijdsbeelden en ik ben heel blij dat er steeds meer verschillende monumenten zijn voor veel meer verschillende mensen/groepen/culturen.

Bekijk het werk Volume 2.0 van Elsemarijn Bruys tijdens de tentoonstelling (Un)monumenting: The Future Should Always Be Better, te zien tot 18 februari, di t/m zo van 11:00 – 18:00 op het buitenterrein van de NDSM-werf en in de NDSM Loods.

Krijn de Koning (Amsterdam 1963) volgde kunstopleidingen aan de Rietveld Academie (NL), De Ateliers (NL) en het ‘Institut Des Hautes Etudes En Art Plastique’ (FR). Sinds de jaren 1990 creëert hij locatiespecifieke sculpturen en installaties voor tentoonstellingen, musea, galeries en openbare plaatsen.

In je werk ga je in op de beleving van ruimtes en hoe je die, door verschillende ingrepen te doen, kunt veranderen voor de bezoeker. Hoe ben je te werk gegaan voor (Un)Monumenting? Welke (nieuwe) beleving van de Noordstrook in de NDSM Loods had je voor ogen?

Het is niet zozeer een doel van mij om een ruimte te veranderen en die voor anderen anders te laten beleven, het is meer een middel en een poging om een ruimte opnieuw, of zo je wil, ‘echt’ te bezien. Soms moet je daarvoor iets ruïneren, of zelfs ridiculiseren. Kunst gaat voor mij in belangrijke mate over ‘kijken’. Dat is a priori niet direct iets verstandelijks of formeels. Daarom zijn aspecten als ‘gevoel’, intuïtie, en een bepaalde directheid voor mij van belang. Het rationele denken is zeker interessant, maar dat komt wat mij betreft er achteraan.

Voor de tentoonstelling (Un)Monumenting, heb ik in eerste instantie vooral naar de ruimte gekeken. Die is op zichzelf al monumentaal en dat komt hoofdzakelijk door het enorme volume. Maar wat je eigenlijk en vooral ziet, is juist de begrenzing van het volume, en die is enorm onrustig, een totale kakofonie van actuele en historische details met allerlei soorten verschillende betekenissen.

Het ‘Un-Monumenting’ zit hem erin dat ik de objecten aantast.

‍

De spaarzame details en objecten die nog deel uitmaken van de oorspronkelijk ruimte vallen in de huidige situatie een beetje in het niet. Mijn idee en gevoel was dat het interessant zou zijn om een aantal van de originele objecten van de loods aandacht te geven. Dat gebeurt uiteindelijk in twee werken, één voor een grote hijsbalk die hoog in de nok hangt, en één voor ’n oude magneetkraan, die ook in de lucht hangt. Beide objecten worden door mij ‘geframed’ in een tijdelijke architectonische setting.

‍

Hoe relateert het werk In here/Up there, two works for (Un)Monumenting aan het onderwerp van “monumenten” volgens jou?

Je kan zeggen dat de NDSM-loods een (architectonisch) monument is en dat de enkele spaarzame originele objecten die er nu functieloos bij staan, een soort herinnering zijn aan het ‘grootse’ verleden van die loods en op die manier dus ook een soort monumenten daarvoor zijn. Je verhoogt de aandacht voor een monument door er een grote sokkel onder te plaatsen. Dat is enerzijds wat er in mijn twee werken gebeurt, en wat je tot het idee van ‘Monumenting’ kan scharen. De objecten en waar ze voor stonden worden ‘opgetild’. Het ‘Un-Monumenting’ zit hem erin dat ik de objecten aantast. Mij gaat het daarbij dan vooral om een poging om ze ook weer te ontdoen van hun conditionering en betekenis.

Zijn monumenten in de hedendaagse samenleving nog relevant volgens jou? En zo ja, hoe zouden monumenten er dan uit moeten zien, en voor wie zouden ze moeten zijn?

Een van de klassieke ideeën voor een monument is wel om een persoon te koppelen aan een grote historische daad en daar dan een beeld van/bij te maken, maar monumenten ontstaan ook naar aanleiding van grootse indrukwekkende gebeurtenissen. Zo’n beeld is logischerwijze altijd overtrokken, dient een sociaal, politiek of ander belang en appelleert op starre wijze aan een vaak niet helemaal realistische werkelijkheid.

Wat je eigenlijk en vooral ziet in de NDSM Loods, is juist de begrenzing van het volume

‍

Het is moeilijk om daar in modernere versies aan te ontkomen. Los of je het met de reden voor een monument eens bent of niet, ik vind het doorgaans vrij grotesk en kitch, en niet direct heel prettig en menselijk. Als het om zeer serieuze zaken gaat, ben meer voor hele droge en ingetogen monumenten, maar dat botst een beetje met zijn eigen idee.

(Un)monumenting: The Future Should Always Be Better is t/m 18 februari te zien op het buitenterrein van de NDSM-werf en binnen in de NDSM Loods. Voor meer informatie, klik op de knop hieronder.

In dit artikel lees je welke makers in het verleden al een keer een werk maakte in het thema van (Un)monumenting. Deze programmalijn is in 2021 gestart door Stichting NDSM-werf en heeft sindsdien vele interpretaties gekend. In chronologische volgorde, kan jij je nog herinneren?

Ademhaling van de stad: Frerara

In 2021 werd collectief Frerara – Frederick Calmes, Raquel van Haver en Raul Balai – uitgenodigd om de Tekenopdracht 2020, die ze realiseerden in opdracht van Stadsarchief Amsterdam, op de NDSM-werf zichtbaar te maken. In (Un)monumenting #1 presenteerde Frerara beelden uit Ademhaling van de Stad, waarin onderbelichte Amsterdammers en hun verhalen centraal staan.

De drie kunstenaars brengen thema’s als het archief, transitie, kunst en cultuur en de handtekening van de stad samen in hun werk. Hiervoor doen ze onderzoek naar de bewoners van de stad Amsterdam en specifiek naar het voortzetten van de traditie om de stad levend te houden als ritueel. Zo laten ze met de tekeningen een ander gezicht van Amsterdam zien en creëren ze een tijdelijk ‘monument’ voor een aantal onderbelichte stedelingen.

Dit werk bevroeg de rol van monumenten in de hedendaagse samenleving: voor wie zijn monumenten eigenlijk, en kunnen ze juist een podium vormen voor onderbelichte mensen, onderwerpen, of beelden?

Voor (Un)monumenting #2 maakte Sijben Rosa een tijdelijk en performatief monument; termen waarin een sterke tegenstelling schuilgaat. De vraag die centraal stond: is het nog van deze tijd om een monument voor de eeuwigheid te maken?

Not Forever was een ode aan wat NDSM was, is, en de toekomstige invulling die onder druk staat van tijdelijkheid, een veranderende stad en door klimaatverandering. Het object, dat doet denken aan een grote zwerfkei, werd opgebouwd uit restanten van het afgebroken gebouw van Sociëteit Sexyland.

The monument becomes visible only when it is removed – Sasha Pevak

‍

Het werk heeft anderhalve maand over de werf gezworven met telkens een nieuwe bestemming en “hoeder” die voor een korte periode moest zorgen dat het object zichtbaar was en niets overkwam. Na de zwerftocht is het object afgebroken en de onderdelen ge-recycled, in lijn met de titel van dit werk. Not forever riep vragen op over wat monumenten monumentaal maakt: is het de beeldvorming of juist de ervaringen en context met het object die de ziel maken? “Net zoals als je een persoon helemaal zou ontleden, je niet één stukje tegenkomt waar de ziel of de identiteit in schuilt, het zit in je hele wezen.” – Aldus Sijben Rosa.

Monument: Manaf Halbouni

Monument werd in 2017 gerealiseerd door de Syrisch-Duitse kunstenaar Manaf Halbouni. Het werk verwees oorspronkelijk naar de oorlog in Syrië, waar op een wijdverspreid beeld in de media te zien was hoe burgers in Aleppo zich schuil hielden achter drie bussen voor scherpschutters.

Het werk verwees naar oorlogssituaties en ervaringen in Syrië, maar ook in de rest van de wereld en wat dat betekent voor maatschappijen in tijden van vrede. “Ik wilde laten zien hoe oorlog en vrede heel snel kunnen omslaan”, -aldus Halbouni. “En er is altijd oorlog, maar er is ook wederopbouw.”

Dit werk ging over de rol van vredes- of oorlogsmonumenten in de openbare ruimte: een plek waar je veel mensen tegelijk kunt bereiken, maar ook een plek waar mensen niet expliciet vragen om kunst te aanschouwen (daarvoor gaan veel mensen immers naar een museum). Het werk riep vele reacties op van toeschouwers op de NDSM-werf, maar ook op andere plekken zoals Dresden waar het werk heeft gestaan. Deze zowel positieve als negatieve reacties werpt vragen op: mogen monumenten wel ruimte innemen op openbare plekken, en zo ja, hoe dan en voor wie?

Landed Rock: Clinton Kabena

Het lijkt alsof deze auto met een klap is neergekomen. Als eerste deelnemende werk van (Un)monumenting: The Future Should Always Be Better, is vanaf 5 oktober 2023 de installatie Landed Rock te zien van ontwerper en beeldend kunstenaar Clinton Kabena. Naast de auto die met de neus naar beneden in de grond lijkt te zijn gecrasht, vult Kabena ook de NDSM Billboards met drie visuals.

Dit werk daagt de kijker uit om na te denken over de fantastische aard van grenzen, geconstrueerd als ze zijn vanuit de collectieve verbeelding van samenlevingen. De confrontatie van de grootsheid van deze monumentale structuren met de fragiele draden van eenheid die ze proberen te bewaren.

In dit artikel gaan we in op de monumentale plek NDSM, met in het bijzonder het “monumentaal erfgoed” dat in de vorm van gebouwen en voorwerpen stammend uit het verleden te vinden zijn op de werf. Wat monumentaal erfgoed precies inhoudt, is open voor discussie. Echter, wordt vanuit het rijk door De Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed (RCE) één definitie aangehouden: “Monumenten zijn historische gebouwen, archeologische vindplaatsen of door mensen aangelegde groene structuren, zoals parken”. Deze worden beschermd door de rijksoverheid, provincie of gemeente vanwege hun cultuurhistorische waarde, aldus de RCE.

Op de NDSM-werf kom je een aantal van deze rijksmonumenten tegen, die terug te vinden zijn in het register voor rijksmonumenten. Wie in deze zoekmachine de postcode van de NDSM-werf intoetst, krijgt gelijk een aantal hits: de Smederij, NDSM Scheepsbouwloods, Lasloods, en de hellingen.

Smederij

De Smederij, herkenbaar vanwege de typische “puntdaken”, is een collectie aan gebouwen en een plein in het hart van de NDSM-werf. Dit gebouw uit 1909 stond eerst op de oude NSM op het Oostenburg en werd gebruikt voor plaatbewerking. Sinds 1927 staat ze op haar huidige locatie en bestaat uit gevels met een stalen raamwerkconstructie met vakken van verschillend formaat die afgewisseld worden met bakstenen metselwerk, en deur- en vensterpartijen met vierkante ramen. Na de verhuizing van de NSM werf naar de Noorder IJ polder in noord is de loods afgebroken en op de nieuwe werflocatie in twee delen weer opgebouwd. De plaatbewerking op de werf zou vanaf dat moment gaan plaatsvinden in de grote Scheepbouwloods (NDSM Loods), waardoor de Smederij voor andere doeleinden kon worden gebruikt. Het eerste en grootste deel na de herplaatsing werd de Timmerwinkel, voor de machinale houtbewerking, meubelmakerij, fineer- en politoerwerk. Het andere en kleinere deel werd ingericht als Smederij. Hier werd het kleinere smeedwerk gedaan, voor componenten die toen niet vanaf de plank konden worden aangeschaft zoals scheepsbeslag en gereedschap. In het lagere en daarvan losstaande bouwwerk met de puntdaken, de Centrale Werkplaats, werden electrisch- en luchtgereedschap uitgeleend en onderhouden. Deze werkplaats werd ook wel het ‘luchtmagazijn’ genoemd.

De Smederij is in 2014 door G&S& (voormalig BMB ontwikkeling) in samenwerking met monumentenzorg gerestaureerd tot haar voorgaande glorie. De gebouwen zijn nu een inspirerende ontmoetingsplek en bedrijfsruimtes waar o.a. Stichting Greenpeace, Paramount Benelux, Emolife Campaigning, en het Double Tree by Hilton zijn gevestigd. Op het Smederijplein worden vaak kunstwerken vertoont in de publieke ruimte, zoals de Hoogbouw Camping Nature City van Willem de Haan, Dazzle Trip van Yamuna Forzani, Monument van Manaf Halbouni, en nog veel meer.

‍

Scheepsbouwloods

Een icoon van NDSM: de Scheepsbouwloods, ook wel de NDSM Loods genoemd, vierde in 2020 haar honderd-jarige verjaardag. Iedereen die ooit in de NDSM Loods is geweest is bekend met de enorme omvang van dit gebouw die wordt bepaald door bakstenen gevels met een stalen raamwerkconstructie, hoge blauwe deuren en vensterpartijen met smalle, hoge ramen. In de scheepsbouwtijd werden in dit gebouw meerdere onderdelen van het productieproces belegd, maar er werden voornamelijk grote stalen platen bewerkt om vervolgens (vanaf 1952) naar de Lasloods te worden gebracht voor assemblage. Op de gevel van de Scheepsbouwloods staat de volledige naam van de werf geschreven: Nederlandsche Dok en Scheepsbouw Maatschappij, waarvan de letters NDSM extra wit zijn aangezet.

Na de scheepsbouwtijd raakte de NDSM Loods verlaten en in verval. Vanaf de jaren 90’ namen kunstenaars hun intrek op NDSM: meerdere gebouwen op de werf werden gekraakt, waaronder de NDSM Loods, waarna er broedplaatsen en atelierruimtes ontstonden die de grondslag waren voor culturele identiteit die NDSM nu draagt. De broedplaats die toen ontstond is later onder beheer van Stichting Kinetisch Noord verder ontwikkeld en staat nu bekend als De Kunststad. Met 80 ateliers beslaat de Kunststad grofweg een derde van de immense oppervlakte van de NDSM Loods. De andere delen in de loods worden verhuurd voor filmopnames, fotoshoots, dans-, muziek en theatervoorstellingen, exposities, veilingen, bedrijfs- en dancefeesten, markten, congressen en nog veel meer.

Lasloods

Het is niet moeilijk om te raden wat er in de Lasloods gebeurde in de tijden van de scheepsbouw: er werd gelast. De enorme stalen platen die in de NDSM Loods werden gevormd en gesneden naar juist formaat, werden daarna naar de Lasloods gebracht om aan elkaar te worden gemaakt. Dit gebeurde via een stoomlocomotief genaamd Jumbo op spoorrails die over het hele terrein te vinden zijn. Fun fact: de rails zijn eveneens als de gebouwen die genoemd worden in dit artikel bestempeld als cultureel erfgoed en mogen daardoor niet worden veranderd of verwijderd van de werf (ze zijn wel dichtgemaakt om ongelukken te voorkomen).

Na de tijden van de scheepsbouw is ook de Lasloods een tijdje verlaten geweest waarna het meerdere bestemmingen heeft gehad, waaronder in latere jaren een plek voor de winter IJ-hallen. Vanuit deze hallen kwam de vraag om meer artistieke invulling voor de grote loods tijdens de markt. Dit manifesteerde zich tot het uiteindelijke idee van een Street Art Museum werd goedgekeurd. Ondertussen zit het STRAAT Museum al 4 jaar op NDSM en is niet meer weg te denken als landmark van de street-art die al jaren overal op de werf te vinden is.

De Hellingen

In de scheepsbouwtijd vlak na de Tweede Wereldoorlog lagen er 8 hellingen over de gehele NDSM-werf. Hierop werden o.a. immense mammoettankers gemaakt, of ze werden gebruikt als opslag van materialen. Als de schepen klaar waren werden ze te water gelaten op de helling en gleden na de doop vanaf de helling het water in. De hellingdeur die daarvoor open moesten gaan, ligt nog altijd in het water op NDSM bij de Feralda Kraan (Kraan 13). Die laatste is een originele kraan die dienst deed in de tijden van scheepsbouw op NDSM en nu volledig is gerestaureerd en in gebruik is als hotel.

De meeste van de hellingen zijn na het opheffen van NDSM als scheepswerf afgebroken, behalve twee: de tegenwoordige kleine X- en grote Y-helling. De Y-helling en de ruimtes eronder bieden plek aan talloze kunstenaars en kleine bedrijven. Ook het kantoor van Stichting NDSM-werf zit onder de Y-helling. De X-helling wordt op dit moment gerenoveerd, maar ook in deze kleinere helling zijn normaliter ateliers te vinden.

De bovengenoemde gebouwen zijn dus bestempeld als Rijksmonument. Maar wat betekent dat eigenlijk? Is een historische context noodzakelijk om op den duur een monumentale status te verkrijgen, of is een monument meer dan dat? En hoe zouden hedendaagse monumenten er dan uit moeten zien? Dit zijn de vragen die we de komende weken op de proef stellen in de context van de tentoonstelling (Un)monumenting: The Future Should Always Be Better. Volg ons op onze sociale media kanalen en mis niets!

Wil je meer weten over het scheepsbouwverleden van de NDSM-werf? Kijk dan op de website van Stichting NDSM Herleeft.

Op 4 november, tijdens Museumnacht Amsterdam, neemt Acket het filosofische concept van grenzen als uitgangspunt voor een licht- en geluidswerk op NDSM. Het werk is enkel deze avond te zien. Tijd voor een catch up met deze veelzijdige kunstenaar.

In je installaties komen allerlei disciplines samen, om zo gezamenlijk een ervaring te creëren. Inmiddels heb je hiermee als kunstenaar een herkenbare stijl die zich blijft ontwikkelen. Hoe zou je je eigen praktijk omschrijven, het punt waar je nu bent als artiest?

Mijn praktijk heeft altijd geluid als startpunt gehad. Aan het begin was dat altijd ‘muzikaal’ geluid, dit is de laatste jaren steeds meer veranderd in het geluid van de installaties: geluid dat wordt gekenmerkt door de regels, parameters en grenzen van het kunstwerk zelf. In het werk op NDSM ga ik bijvoorbeeld gebruik maken van mijn echo systeem, een systeem dat ik met een klasgenoot ontwikkelde op de kunstacademie en daarna samen met onder andere slagwerk Den Haag heb uit-ontwikkeld tot een complex instrument dat van een enkele geluidsbron een eindeloos droste effect van duplicaten in licht en geluid ontwikkeld.

Het toffe aan dit heel tijdelijke werk is dat het komt te staan op een plek die voor mij heel dierbaar is, de Docklands en de NDSM Loods op NDSM. Een aantal jaar geleden maakte ik in de Noordstrook SKYLINE I, in samenwerking met onder andere 4DSOUND en Bob Roijen. Dit werk bevond zich ook op een overgangsgebied, boven een entree waar iedere dag 20.000 mensen sowieso onderdoor moesten.

Waar komt je inspiratie vandaan?

Ik houd van filosofie, wetenschap en van menselijke vraagstukken over hun eigen bewustzijn. Ik denk dat ervarings- of fenomeen kunst een ultieme manier is om gedachten bij mensen te triggeren. Tijd, en onze ervaring daarvan, fascineren me enorm. Hoe een mens met al haar herinneringen en verwachtingen altijd een eigen ‘nu’ construeert, volledig anders dan dat van het mens naast haar, hen of hem, alleen doordat je door andere achtergrond hebt en een andere verwachting van morgen, dat fascineert me mateloos.

Tijd, en onze ervaring daarvan, fascineren me enorm. Hoe een mens met al haar herinneringen en verwachtingen altijd een eigen ‘nu’ construeert.

‍

In de ervaringen die ik maak merk ik vaak dat de gesprekken tussen bezoekers of deelnemers erna heel interessant zijn. De gemeenschappelijke ervaring van een nieuw ritueel – bijvoorbeeld in een echo stuk in samenwerking met Slagwerk Den Haag – kan sociale grenzen wegnemen. Hoewel iedereen iets anders heeft gezien, heeft meegemaakt, en een totaal andere ervaring heeft geconstrueerd, kan iedereen die de ervaring gedeeld heeft toch met elkaar praten en soms zelfs nader tot elkaar komen.

Impressie werk Boris Acket op NDSM, credits anna bogmolova, blitzkickers

Mijn praktijk is – net als ie altijd was – eigenlijk nog steeds heel divers. Van theaterscenografie tot volledige expositie, en van show voor een popidool tot een tijdelijke geluidslichttunnel als deze op NDSM. De constante zit bij mij meer in thematiek en gedachtegang dan in media en projectvorm, en dat vind ik heerlijk.

Je werk is te zien geweest in clubs als De School en op festivals als DGTL en Down The Rabbit Hole, maar ook in publieke ruimtes zoals ook tijdens de komende Museumn8. Wat fascineert je aan werken in het publieke domein?

Bij dit specifieke werk moet ik dan denken aan de thematiek van PASSAGE – een werk dat ik vorig jaar maakte op de werf in samenwerking met Bob Roijen. Ik vond toen een boek van Thomas Nail over grenzen:

“Fundamentally, boundaries are inflection points where flows change direction. Any social construct — fence, wall, passport, browsing history — that changes people’s movements is part of the social kinetics of borders.

It follows from this definition that borders are not about stopping things from moving, they are about movement itself.” — freely after Thomas Nail

Ik denk dat dit de publieke ruimte ultiem definieert. Publieke ruimte zit vol met door mensen bedachte grenzen, tijdelijke dorpen die zich festivals noemen, barricades die een dag later weer fungeren als doorgang. NDSM is zo’n gebied, en ik denk dat het heel belangrijk is dat we dit soort gebieden koesteren en behouden. Vandaar dat ik daar met de thematiek van het werk op 4 november ook zo dicht op zit.

In de ervaringen die ik maak merk ik vaak dat de gesprekken tussen bezoekers of deelnemers erna heel interessant zijn. De gemeenschappelijke ervaring van een nieuw ritueel kan sociale grenzen wegnemen

‍

De geluiden die door het echo systeem heen lopen komen allemaal vanuit de omgeving zelf – ik ga in de week van de museumnacht op pad met een field recorder. Zo wordt het werk een soort feedbackloop die de verstilde plek ineens even wat belangrijker maakt. Akoestisch ecoloog Gordon Hempton – iemand met wie ik een aantal jaar geleden samenwerkte – zei treffend dat alles waar je een microfoon op zet belangrijker wordt. Je zou kunnen zeggen dat je in deze tocht heel eventjes naar een zichzelf manifesterend stukje levend NDSM zit te luisteren en kijken, in licht en geluid.

Net als met al mijn werken is de exacte betekenis misschien niet heel interessant, wel de gesprekken en interpretaties van mensen die de processie hebben gelopen: uiteindelijk gaat het om hen.

Sinds een aantal jaren werken Stichting NDSM-werf en de NDSM Loods samen met Amsta Karaad voor het inzetten van mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt op de NDSM-werf. Zij houden samen met de beheerders van de NDSM-werf en Loods het terrein schoon, veilig, en heel. We gingen in gesprek met Marc, hij vertelt ons alles over zijn werk met de jongens van Karaad op NDSM.

Marc, kun je jezelf even introduceren?

Mijn naam is Marc, sinds twee jaar werk ik hier op NDSM met volwassenen met een licht verstandelijke beperking, maar ook mensen met psychische aandoeningen zoals Korsakov. Twee jaar geleden zijn we begonnen in de NDSM Loods waar we een klein oranje pipo-wagentje waar vanuit we werkten. Daar zijn we toen van start gegaan met drie jongens die in de loods klusjes deden en dat is langzaam groter gegroeid. Sinds dit jaar zijn we naar de buitenwerf verhuisd en deze zomer zijn we in een nieuw kantoor getrokken. Nu doen we over het hele terrein klusjes om de NDSM-werf schoon, veilig, en heel te houden.

Wat voor werkzaamheden zijn dat zowel?

Wij werken veel samen met Alex Both, de beheerder van het buitenterrein. Hij geeft onze jongens dan kleine klusjes verspreid over het terrein. Hierin hebben we ondertussen een goed stramien gevonden. Sommigen van onze deelnemers zijn namelijk autistisch, dus die vinden het fijn als ze weten wat er op het programma staat. Zo hebben we bijvoorbeeld elke maandag en donderdag een vaste ronde voor de prullenbakken in de NDSM Loods. Al het afval wordt door onze jongens verzameld en naar de perscontainer gebracht.

Over het buitenterrein doen we onze rondes op skelters en bakfietsen. De jongens rijden die met aanhangers over het terrein om afval op te ruimen. Misschien ben je ze als bezoeker wel eens tegengekomen! Verder doen we ook wat licht groenonderhoud op het terrein. Dan gaan de jongens met een bosmaaier op pad om de gras- en bosrandjes op de werf bij te werken. Je merkt dat sommige jongens zich heel verantwoordelijk zijn gaan voelen over hun werk hier op het terrein.

Ik zie vooral jongens op de skelters rondrijden, mogen meiden ook komen werken op NDSM?

Natuurlijk, meiden zijn ook hartstikke welkom. Maar over het algemeen vinden zij het werk hier wat minder leuk. Het is fysiek best zwaar, je moet veel tillen en sjouwen buiten. Dat vinden de meiden op de woongroepen vaak minder aantrekkelijk.

Kun je me ook wat meer vertellen over Amsta Karaad in het algemeen?

Amsta is een grote organisatie die zorg verleent hier in Amsterdam. Ze bieden bijvoorbeeld ook ouderenzorg aan. Amsta Karaad is eigenlijk een klein onderdeel van Amsta die werkt met mensen met een (licht)verstandelijke beperking. Amsta Karaad heeft meerdere woongroepen in Amsterdam waar mensen wonen en dagbesteding en werkplekken aangeboden krijgen. De NDSM-werf is een voorbeeld van zo’n werkplek. Alle jongens die dus op het terrein bij ons werken, wonen begeleid ergens in Amsterdam. De deelnemers krijgen ook een vergoeding voor het werk wat ze hier verrichten.

Ik vind het heel leuk dat je echt een band opbouwd met die jongens

‍

Ik merk dat het hier echt fijn voor ze is. De jongens hebben vaak tegenslagen en over het algemeen geen makkelijk leven. Als ze hier aan het werk zijn en ze krijgen bijvoorbeeld een complimentje van een voorbijganger of medewerker: “lekker bezig!” dan zie je ze echt opfleuren. Dat geeft een positief gevoel, ook bij mezelf. Dit terrein is natuurlijk ook heel stoer en uitdagend, wat ook een goede invloed heeft op of de jongens het naar hun zin hebben. De vrijheid die ze hier krijgen heeft een goede invloed op ze, en dat zie je terug in het werk wat ze doen.

Wat is jouw rol dan binnen deze constructie en kun je wat meer over jezelf vertellen?

Ik begeleid de jongens hier op de dagen dat ze hier werken, dat is elke dag van 09:00 tot 15:00. Dat doe ik natuurlijk niet alleen, ik werk samen met een fantastisch team van meerdere begeleiders. Als de dag voorbij is rapporteren we terug naar de woongroepen over hoe de dag hier is verlopen en hoe de jongens het individueel hebben gedaan.

Ik ben van origine grafisch ontwerper, maar na 13 jaar was ik het zat om elke dag achter een scherm te zitten. Ik wilde wat anders gaan doen en toen ben ik uiteindelijk bij Amsta terecht gekomen. Zij hebben mij toen een opleiding aangeboden die ik kon volgen om dit werk te kunnen doen en sindsdien doe ik dit, met heel veel plezier! Ik vind het heel leuk dat je echt een band opbouwd met die jongens, als ze anderhalf jaar lang bijna elke dag hier komen werken leer je ze echt wel een beetje kennen en dat is heel gezellig.

Ik denk dat ik voor de hele NDSM-werf spreek als ik zeg dat we heel blij zijn dat jullie er zijn om te werf schoon, veilig, en heel te houden. Heb je nog nabranders?

Wij vinden het ook heel leuk op NDSM! Bij deze een oproep: maak je gebruik van de WMO of de WLZ, dan zou je bij ons aan de slag kunnen gaan. Er mogen altijd mensen aansluiten, hoe meer handjes hoe beter. Bij interesse kun je contact opnemen met het Client Service Bureau: csb@amsta.nl

Een pop-up expositie, ruimtelijke installatie of een performance; de invulling staat open. Het idee is om zo werken in de publieke ruimte, buiten een white cube setting, open te breken en toegankelijker te maken. Dit jaar is Anne-Jet de Nas uitgenodigd als Young Curator. Op donderdag 28 september 2023 programmeert ze een performance bij het werk IN TUNE van Henk Schut, een bronzen stemvork in het water van de Y-helling op NDSM die ingaat op de balans tussen mens en omgeving. Tijd om deze jonge Amsterdamse curator beter te leren kennen en alles te horen over het programma dat ze wil laten zien op NDSM.

Anne-Jet, kan je iets vertellen over jezelf en je achtergrond?

Ik heb mijn hele leven al een fascinatie voor kunst, mode en design. Als maker en als observeerder. Daarom ben ik afgestudeerd aan ArtEZ (een Nederlandse Hogeschool voor de Kunsten, red.) en heb ik een Master Kunstgeschiedenis gevolgd. Om mijn creativiteit breder en commerciëler te leren toepassen werkte ik als creative bij een reclamebureau. Met deze ervaringen heb ik de taal van de kunstenaar, de kunst en het grotere publiek leren spreken. En noem ik mijzelf een creatieve vertaler. Iemand die verbindt en bruggen slaat. Iemand die luistert, kijkt, denkt en vertaalt. Iemand die ideeën tot leven brengt.

Tegenwoordig werk je onder andere als zelfstandig curator, zo heb je deze zomer de expositie Over.Leven. in Sexyland World mede gecureerd. Welke kunstenaars of werken inspireren je?

Ja, dat klopt. In samenwerking met kunstenaar, curator en collector Appie Bood is er een (on)overzichtstentoonstelling gemaakt van zijn kunst en verzamelingen. Hiervan was het belangrijkste speerpunt dat we tijd en chronologie volledig los lieten om zo tot nieuwe inzichten en installaties te komen. Samen met Sexyland World hebben we deze ideeën omgezet in een fysieke expo.

Buiten het feit dat het werken met Appie Bood (en zijn vrouw Agata Zwierzyñska, ook een goede kunstenaar!) mij inspireren, heb ik onlangs ook een fascinatie ontwikkeld voor de Amerikaanse kunstschilder en muzikant Issy Wood. Haar werk roept bij mij een melancholisch, krachtig gevoel op. Ze schildert op een tastbare maar toch anonieme manier alledaagse objecten. Doordat ze veelal met olieverf op velvet-stof schildert, wordt haar werk haast fetisjistisch. Ik vind het fascinerend hoe ze met haar werk aantrekt, maar ook afstoot.

Ik ben heel benieuwd naar de toekomst van NDSM, en naar de toekomst van vrijplaatsen als deze in de stad

‍

Binnenkort ga je een interventie cureren op NDSM bij het werk IN TUNE van Henk Schut. Hoe ken jij NDSM als terrein, wat is je associatie bij de plek?

Hmm, een lastige vraag! Mijn associatie met NDSM is uiteenlopend. Voor mij symboliseert het NDSM enerzijds creativiteit, vrijheid en autonomie. De geschiedenis van NDSM als vrijplaats laat zien dat je met kunst grote veranderingen teweeg kunt brengen en letterlijk ruimte kunt innemen om kunst een stem te geven. Maar anderzijds staat deze plek voor mij ook voor urban-led-culture-regeneration, oftewel gentrificatie door middel van kunst. Kunst en kunstenaars op het NDSM zijn in zekere zin ook een instrument voor (cultuur)beleid en gentrificatie in deze stadswijk.

Gelukkig wordt er door Stichting NDSM-werf goed nagedacht over de impact die gentrificatie heeft op de originele functie van dit terrein. Het is belangrijk dat een plek als NDSM blijft nastreven een plek te zijn om als mens en als kunstenaar in te kunnen gedijen, en niet om een bepaalde stedelijke ervaring te worden. Ik ben heel benieuwd naar de toekomst van NDSM, en naar de toekomst van vrijplaatsen in de stad. Waar er vroeger ruimte was om een vrijplaats te claimen, is dit vandaag de dag moeilijker. Ik hoop daarom dat de stad zuinig is op deze plek.

Je interventie gaat in op het werk van Henk Schut, een installatie van een stemvork in het dock bij de Y-helling. Wat was je eerste indruk van het werk toen je het voor het eerst zag en hoorde?

Ja, de grote ijzeren stemvork in het dock. Ik vind de installatie heel mooi opgaan in de omgeving, alsof het er altijd al is geweest. Toevallig klonk het geluid van IN TUNE meteen de eerste keer dat ik er was. Er strekte zich een lage frequentie over de Y-helling, die ook weer wegebde. Om eerlijk te zijn voelde ik me voor een moment een beetje onwennig. Wat moet ik nu precies voelen? Ik werd even bewust van mijzelf. Het werk van Henk gaat over het zoeken naar een nieuwe balans tussen mens en omgeving. En het duurde even voordat het geluid op mij in werkte, maar ik besefte later dat het ervaren van dit bewuste onwennige gevoel misschien wel het doel is.

De stad lijkt op vele manieren overvol te zijn, en IN TUNE roept ons op om hierover na te denken

‍

Kun je ons meenemen in je creatieve proces; hoe ben je uiteindelijk tot een idee gekomen?

Na mijn eerste indruk ben ik mij gaan verdiepen in het werk van Henk Schut. Wat wil hij met het werk teweegbrengen? Hierbij vielen twee aspecten mij bovenal op; ten eerste het beroep op het horend en luisterend vermogen van de mens door het geluid. Ten tweede stelt hij met deze installatie vragen over de waarde van leegte, zowel in de stad, op de NDSM-werf, als in onszelf. Deze waarde van leegte brengt inherent ook de problemen van onze stad aan het licht. De stad lijkt op vele manieren overvol te zijn, en IN TUNE roept ons op om hierover na te denken. Deze inzichten vormden het vertrekpunt van mijn eigen creatieve proces.

Omdat de stad, de directe omgeving en de mensen in de stad centraal staan in het werk van Henk en aan elkaar worden verbonden door een geluid, leek het mij mooi om hier een vervolg aan te geven door een stem te laten reageren op dit geluid. Een stem die de onderliggende ideeën van het werk kan vergroten en bevragen.

Het is de eerste keer dat je een performance cureert in de publieke ruimte, wat maakt die context anders dan wat je gewend bent?

Ik ben nog maar net zelfstandig begonnen en dit is inderdaad de eerste keer dat ik een performance cureer in de publieke ruimte. Wat dit anders maakt, dan bijvoorbeeld de tentoonstelling in Sexyland World die over meerdere weken liep, is dat ik nu moet nadenken over hoe ik een krachtig verhaal en een blijvende indruk kan creëren binnen een veel kortere tijdsperiode.

Waar kijk je het meest naar uit?

Ik denk dat ik het zou formuleren als ‘het moment van de overdracht’; het moment dat er vanuit N TUNE een nieuw kunstwerk ontstaat, de spoken word performance van Ray.  Ik kijk uit naar woorden van Ray en hoe die op hun eigen manier resoneren bij mij en het publiek. Net zoals het geluid van Henk dat op zijn eigen manier doet.

Queer Amsterdam: ‘Wij proberen er voor te zorgen dat alle stemmen in de gemeenschap een plek krijgen’. Daarbij hoort ook plek in de stedelijke publieke ruimte van Amsterdam, en daarbuiten. In dat kader blikken we terug op (en kijken we vooruit naar) welke queer kunstenaars en kunstwerken tot nu toe hun stempel drukte op de openbare ruimte van de NDSM-werf. Maar daarnaast erkennen we dat de queer community in hun volledigheid nog steeds zwaar worden ondergerepresenteerd in de kunstsector en in de openbare ruimte in het algemeen.

Zanele Muholi (die/diens)

De Zuid-Afrikaanse fotograaf Zanele Muholi is een geëngageerde fotograaf die – door een activistische lens – de zwarte LGBTQI-identiteit in Zuid-Afrika onderzoekt en documenteert. Al meer dan twintig jaar legt Muholi zwarte queer, transgender en intersekse mensen vast door diens lens. Wat heeft geresulteerd in krachtige contrasterende zwart-wit portretten waarmee die de betekenis van ‘zwartheid’ opnieuw opeist en de clichématige, stereotiepe beelden van zwarte mensen ondermijnt. Vorig jaar in 2022 waren drie van deze beelden te zien op de NDSM billboards verspreid over de werf.

Goldendean (Dean Hutton) (zij/hen)

Met het werk ‘Big Fat Trans Light MerQueer’ maakte de Zuid-Afrikaanse Goldendean in 2021 deel uit van de expositie (Come To) Light. Dit werk is een hybride tussen mens en zeemonster die uit het IJ-water gekropen lijkt te zijn, geïnspireerd door volksverhalen over zee-meer-volk. Goldendean deelt momenten van zachte moed om het recht van alle lichamen te bevestigen om te bestaan, gevierd en beschermd te worden. Een tenderqueer investeert in een publiek om vriendelijk te reageren, om onze lichamen samen veilig te laten zijn en om queer ruimte te geven.

Yamuna Forzani (zij/haar)

Kunstenaar, ontwerper, en queer activist Yamuna Forzani is op dit moment te zien op NDSM met haar werk ‘Dazzle Trip’: drie visuals op de NDSM billboards, ‘A big heart inflatable’ inflatable, videoinstallatie in een zeecontainer en een speciale Dazzle Pont ingepakt in een Dazzle wrap. Deze serie beelden en kunstwerken vieren de genderdiversiteit in de publieke ruimte en geven een inkijkje in het universum van Forzani. Geïnspireerd door uitdagende prints en graffiti invloeden maakt Forzani eigentijdse collages en grafische patronen met tags. Wie inzoomt op de patronen ziet verwijzingen naar popcultuur (symbolen en emoji’s), maar ook een activistische houding, denk aan uitspraken als ’trans rights are human rights’’. Naast actief lid en organisator in de ballroom community, is Forzani winnaar van de Dutch Design Awards in 2022 en is haar werk ook te zien in Rademakers Gallery.

Let Me Be Myself (2016)

De 240 m2 mural van het gezicht van Anne Frank in combinatie met een verscheidenheid aan kleuren en geometrische vormen is gegroeid tot één van de eye-cathers van NDSM.
Dit werk, gemaakt door street artist Kobra in opdracht van Stichting NDSM-werf en het STRAAT Museum, staat voor de boodschap van verzet, hoop, vrijheid voor iedereen en tegen onderdrukking van wie dan ook. Het portret wijst de voorbijganger op het belang van het volledig respecteren van ieders identiteit.

The Narcosexuals

Op 16 en 17 september 2023 komt de productie The Narcosexuals door theatermaker en kunstenaar Dries Verhoeven naar NDSM. Met deze loop-performance onderzoekt Verhoeven de wereld van chem-seks: seksueel drugsgebruik, een fenomeen dat vooral onder homomannen aan populariteit wint. Scrollend door hun telefoon gaan de spelers op zoek naar seks, seks van de bovenste plank, seks voorbij het voorstelbare. Deze productie is genomineerd voor de VSCD Mime/Performance Prijs seizoen 2022/2023.

Daniele, kun je ons iets over jezelf en je achtergrond vertellen?

Ik ben in 1985 geboren in San Francisco, Californië. Ik ben naar New York City verhuisd om mijn opleiding aan de Cooper Union for the Advancement of Science and Art te volgen en ben in 2007 afgestudeerd. Sindsdien ben ik in New York gebleven en ik woon momenteel tussen Manhattan en het landelijke noorden van de staat. Hier heb ik een studio waar ik aan beeldhouwen, tekenen en schrijven doe. Mijn werk behandelt meestal de politiek die inherent is aan openbare kunst zelf, binnen dat kader ga ik in op onderwerpen als genderongelijkheid, het verschil tussen openbare en privéruimte en de definitie van eigendom.

Kun je het idee achter het werk ‘It Takes Two’ uitleggen?

‘It Takes Two’ is een stuk dat de materiële taal van reclame gebruikt om kwesties rond samenwerking, miscommunicatie, de politiek van stedelijke ontwikkeling en het gebruik van de openbare ruimte aan de orde te stellen. Zoals veel van mijn werken ondermijnt ‘It Takes Two’ bekende beelden om op humoristische wijze aan te zetten tot nadenken over complexe kwesties – in dit geval de relatie tussen kunst en gentrificatie. Terwijl de hamer en spijker onophoudelijk proberen hun doel uit te voeren (de hamer die de spijker op zijn kop slaat), hun ongelukkige bewegingen en herhaalde mislukkingen geven voorbijgangers op een komische manier aan dat op het lege perceel dat ze bezetten, de bouwactiviteiten “binnenkort echt gaan komen”. In tegenstelling tot een advertentie voor een autowinkel of een wasstraat kondigen deze antropomorfe figuren de nutteloosheid van hun eigen boodschap aan: die verandering staat voor de deur en je kunt er niets aan doen.

‍

‘It Takes Two’ is nu te zien op NDSM. We vonden het interessant om je werk tentoon te stellen in het kader van de voormalige scheepswerf, maar ook met de huidige ontwikkelingen voor woningbouw op NDSM-West en de relatie tussen die twee identiteiten met de vele artiesten die hun studio’s en makerruimtes nu in dit gebied hebben. Maar It Takes Two is ook op andere locaties vertoond, kunt u wat dieper ingaan op deze locaties en wat ze betekenen in de context van dit werk?

‘It Takes Two’ is oorspronkelijk speciaal ontworpen om te worden geïnstalleerd op een braakliggend terrein in Miami, Florida, dat bedoeld was om te worden ontwikkeld tot luxe onroerend goed. Hoewel de omstandigheden van de gelegenheid uniek waren, is het fenomeen van gentrificatie universeel, wat bijdraagt aan het draagbare karakter van het werk. Andere locaties vroegen om het werk te tonen omdat de boodschap, hoewel nihilistisch, humor gebruikt om kijkers aan te spreken die normaal gesproken niet nadenken over de politiek van lege openbare ruimte.

Het werk is een opzettelijke ‘vulgaire extravaganza’

‍

Het werk is getoond in Socrates Sculpture Park (een voormalige stortplaats die nu een openbare kunstlocatie is geworden), The Oxbow School (een interdisciplinair internaatsprogramma voor middelbare scholen in de snel gentrificerende Napa Valley), Central Park (een door de mens gemaakt stuk natuur), Sweet Pass Sculpture Park (een door kunstenaars gerunde non-profitlocatie op een braakliggend terrein in Dallas, Texas), en in het stadhuis in Boynton Beach, Florida (niet ver van het welvarende West Palm Beach en Mar-a-Lago, gebieden die ernstig worden bedreigd door een stijgende zeespiegel als gevolg van klimaatverandering).

Je hebt ‘A Vital Mess’ speciaal voor de NDSM-context gemaakt, kun je jouw ideeën achter dit werk met ons delen?

‘A Vital Mess’ is mijn eerste op tekst gebaseerde werk. De titel komt uit Learning From Last Vegas van Roberts Venturi, Denise Scott Brown en Steven Izenour, een baanbrekende architectuurtekst die formeel de postmoderne architectuur en bewegwijzering van de Las Vegas-strip onderzoekt in de context van de geschiedenis van de architectuur in het algemeen. Materieel sluit ‘A Vital Mess’ aan bij veel van mijn openbare kinetische en op wind gebaseerde werken vanwege het handige vermogen om met holle volumes zoals deze een monumentale fysieke schaal te bereiken (in dit geval 8 meter hoog). Aangezien mijn werk in het verleden de typische associaties van de materialen die ik gebruik (op plastic gebaseerd performance-textiel voor buitengebruik) heeft ondermijnd, is ‘A Vital Mess’ ook het ding zelf: een advertentie langs de weg – visuele vervuiling – ontworpen om mensen te laten stoppen en kijken. Om Robert Venturi nogmaals te citeren: “Het stuk is een opzettelijke ‘vulgaire extravaganza’”. In plaats van zijdelings kritiek te leveren op de visuele en materiële taal van het kapitalisme, verkondigt deze mengelmoes van ‘skydancers’ zichzelf luidkeels als een monument voor de plakkerigheid en tactloosheid van hedendaagse manieren van overtuigen en verleiden. De mensachtige vormen en antropomorfe bewegingen weerspiegelen de kijker; ze zijn een spiegel. De cultuur is gehypnotiseerd door deze alomtegenwoordige spektakels langs de weg die op ons lijken, en daarom herkennen we onszelf erin. Wij zijn de advertentie en de advertentie zijn wij.

Beide werken maken gebruik van een medium dat vaak voor reclamedoeleinden wordt gebruikt: de “skydancers”. Waarom gebruik je specifiek dit medium?

Wat het materiaal en de vorm van deze objecten ondermijnt, is de tekst. Ik heb specifiek gekozen voor uitdrukkingen en woorden die vaag, filosofisch, open en confronterend zijn. De berichten aan weerszijden van de skydancers zijn tegenstrijdig. Het hele “systeem” dat de regels van dit stuk dicteert, is bedoeld om de principes van reclame uit te dagen, maar ironisch genoeg hetzelfde te leveren in de zin dat ik voorstel dat de beloften van het visuele kapitalistische lexicon leeg zijn. Deze beloven alles en niets. Dit soort borden duiden op wanhopige en goedkope verzoeken om aandacht, maar wat ik presenteer zijn de borden als de bestemming zelf, waarbij de kijker wordt gesmeekt om één ding van ver te verwachten, alleen om die verwachting bij onderzoek verdraaid te zien: een 8 meter lang figuur versierd met WAARHEID, UITERLIJK, VORM, INHOUD. Ik vraag de kijker, wat is de waarheid en inhoud van de vorm en het uiterlijk van ons commerciële visuele landschap?

Dan iets meer over jezelf en je benadering van je werk: Wat vind je leuk/interessant aan het maken van werk in de openbare ruimte? En hoe heeft dit betrekking op andere kunst die je maakt?

Het maken van werk in de openbare ruimte bevredigt mijn verlangen om buiten te werken, werk op grote schaal te genereren en om de creatie en ontvangst van het werk bij de kijker sociaal en egalitair te laten zijn. De meeste traditionele galerijen zijn onvermijdelijk gekoppeld aan (commerciële) marktsystemen en zijn afhankelijk van de verkoop van kunstwerken om de ruimte in stand te houden. Ik voel me aangetrokken tot werken buiten dat systeem, letterlijk en figuurlijk, in de idealistische hoop dat kunst die niet afhankelijk is van eigendom inherent radicaal zal zijn.

Ik bewaar notitieboekjes vol gefragmenteerde ideeën

‍

Wat zijn je algemene gedachten over NDSM, wat vind je van het idee om kunst te maken voor een plek als deze?

NDSM is een passende locatie voor mijn werk vanwege de uiteenlopende functies die de magazijnen en buitenruimtes hebben. Het is een uitstekende plek voor mij om de complexiteit van kunst en commerciële inspanningen, die soms dezelfde fysieke ruimte delen, aan te pakken.

En tot slot: welke artiest(en) inspireert jou en om welke reden(en)?

Ik kan echt uren vullen dus ik houd het kort: hier is een korte lijst van kunstenaars die ik waardeer vanwege hun humor, kritiek, omgang met materialen en houding ten opzichte van de cultuur van de kunstwereld: Lawrence Weiner, Mike Kelley, Rosemary Mayer, Ree Morton, Rosemarie Trockel, Robert Smithson, Paul Thek, Hans Haacke, Fred Wilson, Christo & Jeanne Claude, Isa Genzken.