What to do in corona-times met… Josan van der Storm
In deze tijden van #socialdistancing, willen we jullie kennis laten maken met al die mensen op de werf. We hebben ze gevraagd om een portie maandagmotivatie en hoe zij de coronatijd doorkomen. Deze week: Josan van der Storm.
Josan van der Storm is de officemanager van de Stichting NDSM-werf en dankzij haar loopt alles op rolletjes op kantoor. Ze noemt zichzelf de dinosauriër van de Stichting, omdat zij een van de teamleden is die hier al zo’n zeven jaar zit en veel heeft zien veranderen op de werf. Bovendien is Josan geboren en getogen in Noord en kent ze het NDSM-terrein en de mensen die daar te vinden zijn als haar eigen broekzak.
Hoi Josan! Jij bent opgegroeid in Amsterdam-Noord. Heb je je dan ook altijd al verbonden gevoeld tot de NDSM-werf?
De NDSM-werf is al heel lang een onderdeel van mijn leven. Ik ben opgegroeid in Nieuwendam en de Klaprozenweg was de weg uit Noord naar de Coentunnel. In die tijd was de Zeeburgertunnel enkel een plan en waren de IJ-tunnel en de Coen de enige uitwegen per snelweg richting het zuiden van Amsterdam. De weg langs de NDSM-werf was er altijd een om uit het raampje van de auto te turen: talloze hijskranen, grote schepen en de kenmerkende grote blauwe kraan over de Y-helling.
Mijn vader was werkzaam geweest in de havens van Amsterdam en thuis hingen de foto’s van een aantal NDSM-schepen; de Oranje en de Johan van Oldebarnevelt waren zijn favorieten. De getekende doorsnede van de Oranje met alle verschillende ruimtes met ingetekende auto’s en tennissers met bal, was er een om als kind gefascineerd door te zijn. Rond mijn 21ste ben ik uit Noord verhuisd naar de “echte” stad, maar mijn moeder woont nog altijd in Noord.
Jij kan wel het een en ander over Noord vertellen. En hoe ben je bij de Stichting terecht gekomen?
Nadat ik werkzaam was voor de gemeente Amsterdam in Noord werd de NDSM-werf een project waar ik voor ging werken en zo weer een onderdeel van mijn leven. Wegens de crisis verviel mijn functie bij de gemeente en kwam er een functie vrij bij de Stichting NDSM-werf. Toen heb ik de stoute schoenen aangetrokken om te solliciteren. En nu zijn we alweer zeven jaar verder! De opdracht van de Stichting is in 2018 voor tien jaar verlengd en we zijn in een nieuwe fase gekomen. De toekomst van de NDSM-werf is voorlopig nog niet van de herontwikkeling en we hebben mooie plannen voor de komende jaren gemaakt.
De lege stad en wegen en een Schiphol vol stilstaande vliegtuigen had iets surrealistisch.
Dat klinkt veelbelovend! Hoe heb je de afgelopen tijd ervaren?
De afgelopen maanden zijn de meest vreemde ooit geweest. Alle zogenaamde zekerheden waren er niet meer. Een lege agenda, een lege NDSM-werf, alle gemaakte plannen on hold en allemaal thuis aan het werk. Gelukkig was er digitaal meer mogelijk dan gedacht en zijn we als Stichting in een nieuwe plannen-maak-modus terecht gekomen. Maar dat was zeker niet makkelijk. Alle inkomsten uit de verhuur van het terrein waren er niet meer of onzeker geworden. Met allerlei kunst en vliegwerk hebben we hard doorgewerkt en langzaam zijn er plannen gerealiseerd zoals de Zomerwerf en moestuintjes voor de buurt(bewoners). Nog steeds is het spannend wat de komende tijd mogelijk is; als evenemententerrein gaat alles via de 1,5 meter commissie van het stadsdeel, wat een lange weg is en het woord ‘evenement’ doet iedereen bij de gemeente nog altijd zeer voorzichtig zijn. Ondertussen is de eerste IJ-hallen weer georganiseerd, dus het begin is er. Thuis was het ook zoeken naar een balans; mijn jongste zoon op de middelbare school heeft het echt zwaar gehad.
Met zijn allen tegelijk op internet was ook een lastige af en toe en mentaal in balans blijven was ook een uitdaging. Alle dagen begonnen een beetje op elkaar te lijken en gelukkig was er dagelijks even contact met het team om de verbinding wel te behouden. Ik ben blij nu weer regelmatig naar ons kantoor te kunnen gaan en weer echt contact met elkaar te hebben. We hebben het kantoor met wat aanpassingen COVID-proof gemaakt en dat werkt prima.
Ook al was het dus lastig om af een toe een goed balans te vinden, is er een gouden tip geweest die jou door de dagen heeft getrokken?
Mijn survival tip in deze tijd is toch stil te staan bij wat alles met je doet. Voor mij waren dat mijn yogalessen; ook al was het alleen toch anders, het wandelen en genieten van de natuur. Het was bijzonder om te zien dat het leven daar gewoon doorging en de stilte en geluiden die opeens hoorbaar waren die anders door lawaai overstemd worden. Ook toch het genieten van de leegte op plekken waar je niet dacht dat het ooit nog eens zo stil en leeg zou zijn. De lege stad en wegen en een Schiphol vol stilstaande vliegtuigen had iets surrealistisch.
‘Surrealistisch’ is een mooi woord om deze tijd samen te vatten. Heb je nieuwe muziek of podcasts ontdekt de afgelopen tijd?
Ik heb niet echt naar één soort muziek geluisterd, maar een mix van muziek die ik zelf luister en de muziek waar mijn zoon naar luistert. Dus eigenlijk beter kennis gemaakt met o.a. Kanye West en Travis Scott wat eigenlijk best leuk was. De podcast die ik aanraad is natuurlijk die van onszelf; de NDSM X met mijn collega’s Petra Heck, Ewa Scheifes en Eric Seleky, een interessante en boeiende mix aan onderwerpen en gespreksgenoten.
Wat ik ook leuk vind is de reeks Cheft van Hiske Verspille waarin zij mensen uit de Amsterdamse foodwereld interviewt terwijl zij aan het koken zijn, erg boeiend en inspirerend. De afgelopen maanden heb ik ook meer gelezen dat de afgelopen jaren moet ik bekennen; Ik heb Finse dagen van Herman Koch en Zwarte schuur van Oek de Jong gelezen, allebei een aanrader! Beide heren kunnen zeer beeldend schrijven. ‘Finse dagen’ is gebaseerd op het leven van Herman Koch zelf en schetst een mooi tijdbeeld op van zijn jeugd en hoe hij gevormd door het overlijden van zijn moeder op zijn 17e. ‘Zwarte schuur’ gaat over een gevierde Nederlandse schilder die zijn leven getekend is door een noodlottig ongeluk in zijn pubertijd waarbij hij schuldig wordt bevonden van de dood van een meisje uit het dorp waar hij woont. Tijdens een overzichtstentoonstelling van zijn werk in het Stedelijk museum komt het verhaal weer in de pers wat ervoor zorgt dat het weer prominent onderdeel van zijn leven wordt. Met mijn zoons heb ik vooral filmklassiekers gekeken op Netflix die zij nog niet gezien hadden; de Matrix trilogie, films van de Coen brothers en Quintin Tarantino. En de Japanse anime die zij kijken en erg leuk vinden; Evangelion en de the Disastrous life of Saiki K.
Zo te lezen zitten daar heel wat goede tips tussen! Zijn er ook kunstwerken in het bijzonder die tot jouw favorieten behoren?
Ik moet zeggen dat ik de lichtkunstwerken die we op het moment op de NDSM-werf hebben hangen van Annaïk Lou Pitteloud, de Neo Logo’s, erg mooi vind. Verder mijn favoriet in de loods – die eigenlijk op de deuren van de sluis in het dock van de Y-helling op zijn best hangt – is ‘NIET BANG ZIJN’ van Thierry van Raaij; kunstenaar in de Oostvleugel van de NDSM-loods. Woorden die verlicht worden maken toch een bijzondere indruk; ze houden je bezig en blijven je bij.
-
Neo-logo's van Annaïk Lou Pitteloud, foto door Gert Jan van Rooij
-
Niet Bang Zijn van Thierry van Raaij, foto door Sarah Payton
Wat heb je het meest gemist?
Toch het contact met mijn naaste familie en vrienden. Het elkaar niet meer aanraken vind ik ook bijzonder lastig, je moeder een knuffel geven is toch zoiets gewoons, dan is het zo raar dat je nu steeds moet denken: o dat kan nu niet. Het is een vreemde tijd voor mensen, je merkt op het moment dat velen er geen zin meer in hebben om zich aan de maatregelen te houden. Terwijl het toch werkt om je daaraan te houden.
Het handen-wassen regime is volgens mij een om te blijven doen, elkaar geen hand geven is vreemd, maar wel beter om voorlopig erin te houden. Ik keer om als het ergens te druk is en probeer zeker met vreemden afstand te houden. Mijn moeder heeft corona gehad aan het begin van de pandemie. Ze heeft het gelukkig niet heel ernstig gekregen, maar het was toch niet iets wat je iemand toewenst. Ik moet wel bekennen dat ik begrijp dat bepaalde beroepsgroepen zich ergeren aan het manier waarop het beleid nu is. Het blijft heel zuur wanneer jij je hele bedrijf ziet afbreken, of geen werk meer hebt wegens de 1,5 meter regels en mensen zich hier massaal niet aan houden. Gelukkig mocht de horeca hier op het terrein weer open en dingen organiseren en hebben we deze zomer een heel leuk programma voor kinderen en jongeren met MidzomerMokum vanuit de gemeente. Voor alle evenementenorganisaties en artiesten is het nog altijd niets of niet veel. Volgens mij hebben wij toch het ultieme terrein om met de afstand in acht nemend er wat te organiseren. Maar toestemming of een vergunning krijgen, is nog steeds een lange weg.
Ik hoop dat de verbondenheid die we toch een tijd gehad hebben, niet weer helemaal verdwijnt in de drukte van het leven.
Dat blijft lastig… Zijn er ook wat positieve dingen die je uit deze tijd hebt kunnen halen?
Ik ben wel blij om te zien dat mensen elkaar in de buurt meer gevonden hebben. Ik woon in een vrij nieuwe wijk en iedereen was vaak te druk om even een praatje te maken, maar langzaamaan verandert dit. Het is fijn te zien dat mensen weer belangeloos wat voor elkaar willen doen. Het leven in de snelheid die we gewend waren was er niet meer, maar daarbij krijg je oog voor andere dingen.
Wat hoop jij van een tijd na corona?
Ik hoop dat de verbondenheid die we toch een tijd gehad hebben, niet weer helemaal verdwijnt in de drukte van het leven. Met name voor de jongeren zoals mijn zoon van vijftien en ouderen zoals mijn moeder, was het wel een eenzame periode tijdens de lockdown. Ik hoop niet dat we daar weer naar terug moeten gaan. Ik denk wel dat we 2020 nooit zullen vergeten, het is een periode die we toch niet hadden kunnen voorzien aan het begin van het jaar. Hopelijk blijven er voornamelijk positieve dingen uit deze periode behouden en wordt er binnen korte tijd een manier gevonden om het virus onder controle te houden.