Wie zijn de werfers? De conclusie
De Werfers | Schrijver Julia-Beth Harris
In de rubriek De Werfers ga ik op jacht naar bijzondere verhalen van alle mensen die op de NDSM-werf te vinden zijn: van gebruikers tot bezoekers tot creatievelingen en alles daartussenin. Ik ben benieuwd wat hen beweegt om naar de NDSM-werf te komen. Aan het einde van deze column is het de bedoeling een beeld te schetsen van wie de werfers zijn en al hun verschillende manieren om de openbare ruimte in te vullen en te gebruiken. Voor deze editie spreek ik met Julia-Beth Harris (JB voor vrienden), zij is een schrijfster gestationeerd met haar studio in NDSM Treehouse.
-
Photo credits: Robin van Dijk
-
Photo credits: Robin van Dijk
Ik ontmoet Julia-Beth in haar studio op hopelijk de laatste regenachtige dag van dit extreem natte lenteseizoen. Terwijl ik naar de neonlichten aan de buitenmuren van NDSM Treehouse loop, opent Julia-Beth haar studio raam en begroet ze me vanaf de tweede verdieping. Ik kan nu al zien dat Julia-Beth het soort persoon is dat de kamer met luchtigheid overspoelt, waar ze ook binnenkomt. Als we in haar atelier gaan zitten, dat gevuld is met felgekleurde kunstwerken, begint het buiten weer te regenen. Vreemd genoeg merkte ik de kletterende regen op het dak pas toen ik de opname van het interview terugluisterde. In de studio zelf voelde het alsof we op een zonovergoten terras zaten en een verfrissend en interessant gesprek begonnen.
“Ik heb grafische vormgeving gestudeerd in Kaapstad”, begint Julia-Beth als ik haar naar haar werk vraag, “vervolgens heb ik een tijdje als lay-out kunstenaar gewerkt. Daarna ben ik hier als au pair gekomen, zo kwam ik in Nederland terecht. Ik had niet verwacht dat ik hier 10 jaar later nog zou zijn. Na au pair te zijn geweest, heb ik een bachelor modevormgeving gedaan aan het Amsterdam Fashion Institute (AMFI) omdat mode mij altijd enorm heeft gefascineerd.” Bij het noemen van AMFI kan ik niet anders dan denken aan het recente nieuws rondom die school, als ik Julia-Beth vraag naar haar ervaringen daar, begint ze te lachen en zegt: “Ik heb ook best een afschuwelijke tijd gehad, maar ik heb veel geleerd over mijn persoonlijke ontwikkeling en ook dat mijn echte kracht bij schrijven ligt. Ik denk dat ik een andere schrijver zou zijn geweest zonder de ervaring van daar naar school te zijn gaan.”
-
Kunstwerken in Julia-Beth's studio, photo credits: Robin van Dijk
-
Photo credits: Robin van Dijk
Daarnaast vraag ik Julia-Beth hoe ze op de NDSM-werf terecht is gekomen. “Ik had een ruimte nodig om mijn reis als schrijver te beginnen”, legt ze uit. “Ik werkte bij een commerciële kunstgalerie omdat ik iets moest doen nadat ik klaar was met mijn studie. Toen kwam ik erachter dat ik begon te krimpen onder het bedrijfsleven. Door de top-down-omgeving voelde ik me opgesloten, dus besloot ik freelance schrijver te worden. In die tijd plaatste iemand die ik kende een advertentie op sociale media, waarin stond dat ze iemand zochten om een studio mee te delen, hier in Treehouse.
Ik realiseerde me dat kunstenaar zijn een waardevol leven is
Ik was meteen verkocht, ik hou echt van het gemeenschapsidee hier.” Julia-Beth vertelt me hoe ze haar buren in Treehouse ontmoette tijdens jamsessies op vrijdagavond, spontaan schilderen in verschillende studio’s en door haar poëzie te delen met haar medebewoners. Ze legt ook uit hoe ze leden van de gemeenschap ontmoet via een nieuw project waarbij ze, samen met een fotograaf van Treehouse, kunstenaars van kleur interviewt om hun ervaringen te horen en het gesprek over dit onderwerp aan te gaan.
Photo credits: Robin van Dijk
Ons gesprek is luchtig en gevuld met wederzijdse meningen en interesses. Het voelt bijna alsof ik met een lang verloren gewaande vriendin praat. Ik vraag Julia-Beth ook of ze zich nog herinnert wat ze voelde toen ze hier voor het eerst kwam. “Ik herinner me een gevoel van vrijheid”, vertelt ze, “ik zag de ateliers in de NDSM-Loods en realiseerde me dat kunstenaar zijn een waardevol leven is. Ik voelde me bevrijd door dat besef, omdat ik me altijd inbeeldde dat ik in een corporate omgeving terecht zou komen, want dat was het enige wat ik op dat moment kende.
Ik zou een tent opzetten met een catwalk erin waar elke kunstenaar zijn werk kan exposeren
Ik voelde ook de creativiteit die hier in elke hoek hangt, en het gevoel van vergankelijkheid; dat niets permanent is en alles kan worden veranderd. Al met al een heel andere energie dan in de rest van de stad, een energie die heel goed bij mijn gemoedstoestand past.” Ze vertelt me ook over de boodschap op de muren van de Lasloods aan de kunstenaars: you can paint here. “Natuurlijk betekent het letterlijk dat je er als kunstenaar vrij kunt schilderen. Maar voor mij heeft het ook een bredere betekenis: welke kleuren je ook hebt, je kunt ze hier bij NDSM gebruiken en belichamen. Er is ruimte voor jou, je mag hier schilderen.”
-
You can paint here, photo credits: Robin van Dijk
-
Je mag hier verven, photo credits: Robin van Dijk
Als ik Julia-Beth vraag wat ze met de ruimte van NDSM zou doen als ze de baas zou zijn over het terrein, moet ze even nadenken. “Iemand noemde onlangs het idee om alles wat hier al aanwezig is te versterken”, legt ze uit na een korte stilte, “ik zou een tent opzetten met een catwalk erin waar elke kunstenaar zijn werk kan exposeren. Een soort open festival, waar iedereen kan meedoen en plezier kan hebben. Ik zou de veilige ruimte die we hier in Treehouse hebben, bloot willen stellen aan het publiek. Ik denk dat je als bezoeker hier komt, je de positieve energie om je heen kunt voelen, maar je maakt er nog niet per se deel van uit. Het zou mooi zijn om iets te creëren dat die barrière doorbreekt en al het talent blootlegt dat hier al aanwezig is.”
Tweede verdieping Treehouse, photo credits: Robin van Dijk
Tijdens ons gesprek bespreken we ook het idee van creativiteit. Julia-Beth vertelt me hoe ze denkt dat mensen soms bang zijn om hun stempel ergens op te drukken, wat hun eigen creativiteit ondermijnt. “Het kan behoorlijk overweldigend zijn out there, en jezelf de tijd geven om artiest te worden, kan extreem ontmoedigend zijn”, zegt ze, “niemand heeft meer aanspraak op jouw tijd, het is alleen jij en je creativiteit. Op dit moment voel ik me heel erg aan het begin van mezelf lanceren als schrijver. En wie weet, misschien ben ik over een paar jaar iets heel anders. Het enige dat er echt toe doet, is jezelf de ruimte geven om interesses en kansen te verkennen. Het is heel menselijk om kunstenaar te zijn, dus wees niet bang voor je eigen creativiteit of om ergens je stempel op te drukken, want kunst is niet alleen wat we aan de muur in het museum zien. Het is overal: als je ’s ochtends je kleding uitzoekt, ben je al bezig iets te creëren.”
Als ons gesprek ten einde loopt, voel ik een comfortabel gevoel van acceptatie. Kunst is alles wat we willen dat het is en het wordt niet beperkt door het beeld dat de samenleving (of onze eigen geest) ervan zou kunnen hebben gecreëerd. Creativiteit is de menselijke natuur en kan zich op 1.000 verschillende manieren uiten, dus we kunnen het net zo goed in ons voordeel gebruiken! Wil je meer weten over Julia-Beth Harris, of haar werk als schrijfster? Klik op onderstaande knop. Ik raad ten zeerste aan om haar gedichten “Letters to Dido” te lezen, waarin ze de psychologie van Dido uit de Aeneis verkent met een modern-vrouwelijk perspectief.